Vijfdelig kostuumdrama Cranford nu op België Eén

De verleden jaar in Groot Brittannië acht miljoen kijkers genererende BBC-serie Cranford — waarover u meer informatie kunt vinden in een artikel van zaterdag 21 juni op deze site — werd in de zomer van dit jaar door de NCRV uitgezonden. Het estafettestaafje wordt hedenavond vanaf 21:55 uur overgenomen door de Nederlandstalige Belgische televisiezender EEN, die het fraaie kostuumdrama op vijf zaterdagen achtereen zal uitzenden. Voor degenen, die in de zomer een aflevering hebben gemist of die er geen bezwaar tegen hebben goedgemaakt drama binnen een half jaar opnieuw te zien, kunnen vanaf deze laatste zaterdag in november op bovengenoemde zender terecht.

AN DIE KRISE, naar Friedrich von Schiller

An die Krise

(Naar Friedrich von Schiller: Ode An die Freude;
Muziek: Ludwig van Beethoven, uit opus 125: Slot-Ode)

Krise armer Bankenkunden
Opfer des Börsenhandels
Ihr erwartet mutversunken
Jetzt einen Geisteswandel
Denn die Börse nichtet wieder
Was die Aktie fest versprach
Alle Bänker kämpfen weiter
Hart bis an den nächsten Krach

Wem die Gelder sind genommen
Für neue Missetaten
Wer ‘ne schöne Summ’ errungen
Kauft sich wieder Aktien
Ja, wer jetzt doch noch gelinde
Im Geschäft etwas mitmischt
Und wer nichts hat, der verschwinde
Sonst landet er im großen Nichts

Gern möcht’ man die Krise lösen
Mit oder ganz ohne Dank
Doch die immer super Bösen
Folgen gern dem Geldgestank
Ängste gab man uns und Beben
Schon allzu schwer angeeckt
Geldgier ward Bänkern gegeben
Doch der Kunde bleibt verschreckt.

Schlimm, wie seine Aktien sinken
Durch des Bänkers bösen Plan,
Gehet, Menschen, eure Bahn
Ohne allzuviel zu trinken.
Gehet, Menschen, eure Bahn.

Längst verschwunden, Milliarden
Dieses Geld der ganzen Welt!
Leute! Über’m Sternenzelt
Muß ein fetter Bänker wohnen.
Ihr stürzt nieder, Millionen?
Ahnet ihr das Bänkergeld?
Such es über’m Sternenzelt!
Leider wird auch das nicht lohnen.

Nog twee November-gedichten van Hein Boeken

NOVEMBER II.

Hoe schuilt in 't inn'ge groen der donkre dennen
Zoo gaarn mijn geest, dien al dat grauw benauwt
Der groote lucht rondom, waarin nu 't woud
Dat wind en weer, al 't sombre heir, kwam schennen.

Nog maar aan 't kaal getakte valt te kennen.
Hoe goed doet oog en blikken, moêgeschouwd,
Al 't groen van mos en loof, 't nat-bruin van 't hout,
Hoe mocht mijn blik aan gansch dees groenhof wennen!

Daar buiten 't grauw! Zóó heeft in groote wereld
Mijn hart zijn groenen hof bij u, mijn lief,
Dáár van al 't wild rumoer, dat buiten dwerrelt,
Komt het terug, daar vindt zijn nood gerief.

Daar, — als mijn oog doet al dat groen zoo goed —
Vind ik . . . hoe noeme ik al dat ziele-zoet?

12 Nov. 1909


* * * * * * * * * *


NOVEMBER III.

Hoe smeult een rosse brand daar op de stammen
In 't bruin gebladert voor he bleek der lucht —
Toch wil de brand nog niet; 't wil maar niet vlammen,
Al blaast ook wind, en doet met dor gerucht,

Als wilden kindertroep, een blader-vlucht
Rond-warlen over 't paden heuvel-dammen;
't Is een onwill'ge brand, een makke, tamme,
Maar als 't eens brandt, dan brandt het al geducht.

Als maar de zon komt, groote, gouden laaier,
Die 't al ontsteekt, al 't blad in alle landen,
— En wolken-meisjes komen ijlings kijken
Met witte halsjes, blauw-geranden waaier —
Dan brandt het àl, één roeklooze offerande;
En schoonst festijn zal gansch dees blad-brand blijken.

12 Nov. 1909
Hilversum

Voor het eerste gedicht uit deze reeks van drie over de maand November zij verwezen naar onze bijdrage op deze site van dinsdag 4 november.
Over de maand October hebben we, eveneens van Hein Boeken, op vrijdag 3 okotber een gedicht opgenomen.
Op maandag 22 september hebben we reeds Twee Herfst-gedichten van deze zelfde poëet op de site gezet.

Kasteel in Zweden van Françoise Sagan als recente Frans-Belgische speelfim via Arte-televisie

Frans-Belgische coproductie
Hedenavond, tussen 21:00 uur en 22:35 uur kunt u op de Duits-Franse cultuurzender Arte-tv een verfilming zien van Château en Suède, een apart toneelstuk uit 1960, van de Franse successchrijfster Françoise Sagan (eigenlijk Françoise Quoirez; 1935-2004), die al heel jong internationale roem heeft verworven met haar autobiogafische roman Bonjour tristesse, voor het eerst uitgegeven in 1954.
Deze recente film van Josée Dayan is een Frans-Belgische coproductie van dit jaar. De bekendste actrice van het 'Franse witte doek' Jeanne Moreau, speelt daarin een hoofdrol, evenals Guillaume Depardieu en Géraldine Pailhas.
Deze rolprent al door Arte-televisie worden herhaald op zondag 16 november, vanaf 16:15 uur.
____________
Afbeelding: De Livre de Poche-editie van Château en Suède uit het eerste kwartaal van 1963.

Joachim Ringelnatz — Twee Herfstgedichten

Herbst im Fluß

Der Strom trug das ins Wasser gestreute
Laub der Bäume fort. –
Ich dachte an alte Leute,
Die auswandern ohne ein Klagewort.

Die Blätter treiben und trudeln,
Gewendet von Winden und Strudeln
Gefügig, und sinken dann still. – –

Wie jeder, der Großes erlebte,
Als er an Größerem bebte,
Schließlich tief ausruhen will.










Herbst

Eine trübe, kaltfeuchte Wagenspur:
Das ist die herbstliche Natur.
Sie hat geleuchtet, geduftet und trug
Ihre Früchte. – Nun, ausgeglichen,
Hat sie vom Kämpfen und Wachsen genug. –
Scheint's nicht, als wäre alles Betrug
Gewesen, was ihr entwichen?!

Das Händesinken in den Schoß,
das Zweifeln am eignen, an allem Groß,
Das Unbunte und Leise,
Das ist so schön, daß es wiederjung
Beginnen kann, wenn Erinnerung
Es nicht klein machte, sondern weise.

Ein Nebel blaut über das Blätterbraun,
Das zwischen den Bäumen den Boden bedeckt.
Wenn ihr euren Herbst entdeckt:
Dann seid darüber nicht traurig, ihr Fraun.

Joachim Ringelnatz (1883-1934),
Pseudoniem van Hans Bötticher
Uit: Das Gesamtwerk — Gedichte.

Fragment van een Ronsard-sonnet, met een Engelse vertaling van de hand van John Keats

Nature ornant Cassandre, qui devait
De sa douceur forcer les plus rebelles,
La composa de cent beautés nouvelles,
Que, dès milles ans, en epargne elle avait.

De tous les biens qu'Amour au ciel couvait
Comme un trésor, chèrement, sous les ailes,
Elle enrichit les grâces immortelles
De son bien oeil, que les Dieux émouvait.

Du ciel à peine elle était descendue
Quand je la vis, quand mon âme éperdue
En devint folle, et dún si poignant trait

Amour coula ses beautés en mes veines,
Qu'autres plaisirs je ne sens que mes peines,
Ni autre bien qu'adorer son portrait.

* * * * *

FROM RONSARD

FRAGMENT OF A SONNET.

NATURE withheld Cassandra in the skies
For more dornment, a full thousand years;
She took their cream of Beauty's fairest dyes,
And shaped and tinted her above all peers:
Meanwhile Love kept her dearly with his wings,
And underneath their shadow filled her eyes
With such a richness that the cloudy Kings
Of high Olympus uttered slavish sighs.
When from the Heavens I saw her first descend,
My heart took fire, and only burning pains—
They were my pleasures—they, my life's sad end;
Love poured her beauty into my warm veins . . .

Pierre de Ronsard
(1524-1585)

Translated by John Keats
(1795-1821)

Friedrich Nietzsche (1844-1900) over de Herfst

Vereinsamt

Die Krähe schrein
Und ziehen schwirren Flugs zur Stadt:
Bald wird es schnein —
Wohl dem, der jetzt noch — Heimat hat!

Nun stehst du starr,
Schaust rückwärts ach! wie lange schon!
Was bist du Narr
Vor Winters in die Welt entflohn?

Die Welt — ein Tor
Zu tausend Wüsten stumm und kalt!
Wer das verlor,
Was du verlorst, macht nirgends halt.

Nun stehst du bleich,
Zur Winter-Wanderschaft verflucht,
Dem Rauche gleich,
Der stets nach kältern Himmeln sucht.

Flieg Vogel, schnarr
Dein Lied im Wüsten-Vogel-Ton! —
Versteck, du Narr,
Dein blutend Herz in Eis und Hohn!

Die Krähen schrein
Und ziehen schwirren Flugs zur Stadt:
— bald wird es schnein,
Weh dem, der keine Heimat hat!













Der Herbst

Dies ist der Herbst: der bricht dir noch das Herz!
Fliege fort! fliege fort! —
Die Sonne schleicht zum Berg
Und steigt und steigt
Und ruht bei jedem Schritt.

Was ward die Welt so welk!
Auf mild gespannten Fäden spielt
Der Wind sein Lied.
Die Hoffnung floh —
Er klagt ihr nach.

Dies ist der Herbst: der — bricht dir noch das Herz!
Fliege fort! fliege fort!
O Frucht des Baums,
Du zitterst, fällst?
Welch ein Geheimnis lehrte dich
Die Nacht,
Daß eisger Schauder deine Wange,
Die Purpur-Wange deckt? —

Du schweigst, antwortest nicht?
Wer redet noch! — —

Dies ist der Herbst: der — bricht dir noch das Herz!
Fliege fort! fliege fort!
»Ich bin nicht schön
— so spricht die Sternenblume —,
Doch Menschen lieb ich
Und Menschen tröst ich —

Sie sollen jetzt noch Blumen sehn,
Nach mir sich bücken
Ach! und mich brechen —
In ihrem Auge glänzet dann
Erinnerung auf.
Erinnerung an Schöneres als ich: —
Ich seh's, ich seh's — und sterbe so.« —

Dies ist der Herbst: der — bricht dir noch das Herz!
Fliege fort! fliege fort!

Friedrich Nietzsche (1844-1900)
Aus: Gedichte

Twee November-gedichten van Hein Boeken

N O V E M B E R

I.

Leeg is 't nu al, de dorre takken leêg,
De stammen zwart; daar schijnt de lucht doorhenen
Zoo bleek en goor. 't Heeft nu al uitgeschenen,
De volle pracht, ook 't laatre schoon, reeds veeg.

Toen 't groen allengs de wondre gloeiing kreeg
Van bruin, geel, goud — ja, goud! — dat men zou meenen:
't Waar àl te dier dan dat 't weldra verdwenen
Zou zijn, zoo maar, als droom, die henen teeg.

Als droom, zoo maar? Ja, al dit duurbaar goed,
Dit lang gegaard, gespaarde, 't al mijn eigen,
Waarvoor men streed, men leed, door zuur, door zoet,
Dat men 't al wou, al inn'ger, liever krijgen,
Die lieve trekken, blikken, lang gespaarde,
't Valt al tòch eens, als aldit schoon, ter aarde.

12 Nov. 1909























N O V E M B E R - W O U D

't Is nu geen dienst. De lichten branden niet
En over 't groen dermollige tapeten
Ligt 't bruin van blaadren-hulsel, half versleten,
Met zwarte streep en streep. 't Veel-stemmig lied,

Dat door de hooge galerijen liet
Zweven een galm van eerbied, licht-gemeten,
Om heil'ge en heil'ge, in 't groen gezeten,
Zwijgt nu in 't grijs weg-schemerend verschiet.

Wanneer breekt, bij het licht van heldre starren,
De heil'ge geest in lichte liedren uit,
Die nog door 't stom kolommendom blijft marren?

Of, komend in de volheid van geluid
En licht, daar ze al, wat haaer weerstond, verwon,
Wekt tot een vierdag hier weer 't al de Zon?

Hilversum
1902

HEIN BOEKEN (eig. Hendrik Jan Boeken; 1861-1933)
Uit: Verzen (1920)
P.N. van Kampen & Zoon, Amsterdam
__________

FOTO: Portret van Hein Boeken en profil te Ede, door Willem Witsen. (Collectie Prentenkabinet/Studie en Documentatie Centrum voor Fotografie (SDCF), Universiteit Leiden, inv.nr. E.131 )

Twee Nederlandstalige Allerzielen-gedichten

ALLERZIELEN

En lange stoeten van zwarte vrouwen
Gaan langs de graven en weenen weenen . . . .
De lange sluiers van zwarte rouwe
Schuren jammrend-schril op de kille steenen;

Veel lange stoeten van doode droomen
Gaan spokig-zacht langs m'n oogen heene;
De blaren vallen van bruine boomen,
Mist hangt op aarde te weenen, weenen . . . .

ANNIE SALOMONS
(1885-1980)
Uit: Verzen
voor het eerst verschenen in 1905
bij C.A.J. van Dishoeck, Bussum







* * * * * * * * * * * *

ALLERZIELEN

Zwijgende menschen
Over de straat. . .;
't Is of ze peizen. . .
Wellicht komt er een lief gelaat
In hun gedachten rijzen.

En rits'lend reuz'len
Over den weg
Verdroogde blaren. . .;
Daar komt iets van hun dood gezeg
Over m'n jeugd gevaren. . .

't Is Allerzielen. . .;
Over die blaân
Langs de doode kanten,
Heb ik daar straks een vrouw zien gaan
Heur armen vol kryzanten. . .

ALICE NAHON
(1896-1933)
Uit: Vondelingskens
voor het eerst uitgekomen in 1920 bij
A.W. Sijthoff's Uitgeversmaatschappij
te Leiden

Novalis: Geschichte der Poesie

Goethe ist jetzt der wahre Statthalter des poetischen Geistes auf Erden.

GESCHICHTE DER POESIE

Wie die Erde voller Schönheit blühte,
Sanftumschleiert von dem Rosenglanz
Ihrer Jugend, und noch bräutlich glühte
Aus der Weihumarmung, die den Kranz
Ihrer unenthüllten Kindheit raubte,
Jeder Wintersturm die Holde mied,
O! da säuselt durch die belaubte
Myrte Zephir sanft das erste Lied.

Eva lauschte im Gebüsch daneben
Und empfand mit Jugendphantasie
Dieser Töne jugendliches Leben
Und die neugeborne Harmonie.
Süßen Trieb empfand auch Philomele
Leise nachzubilden diesen Klang,
Mühelos entströmte ihrer Kehle
Sanft der göttliche Gesang.

Himmlische Begeistrug floß hernieder
In der Huldin reingestimmte Brust,
Und ihr Mund ergoß in Freudenlieder
Und in Dankgesängen ihre Lust,
Tiere, Vögel, selbst die Palmenäste
Neigten staunender zu ihr sich hin.
Alles schwieg, es buhlten nur die Weste
Froh um ihre Schülerin.

Göttin Dichtkunst kam in Rosenblüte
Hoher Jugend eingehüllt herab
Aus dem Äther, schön wie Aphrodite,
Du ihr Ozean das Dasein gab.
Goldne Wölkchen trugen sie hernieder,
Sie umfloß der reinste Balsamduft,
Kleine Genien ertönten Lieder
In der tränenlosen Luft.

NOVALIS
(d.i. Georg Friedrich Philipp Freiherr von Hardenberg — 1772-1801)
Uit: Das lyrische Werk 1788-1793
__________

Zie eveneens de bijdrage met Aforismen van deze zelfde auteur, op onze zustersite Tempel der Wijze Woorden van heden.
__________
Afbeelding: Novalis; foto naar een marmeren borstbeeld van Fritz Schaper (1841-1919).

Storm woedde in November, evenzeer Rond 1900

Franstalige November-poëzie
Wat is er dezer dagen passender dan enkele voorbeelden uit de internationale literatuur van Rond 1900 te citeren, die alle de maand november en/of de wind tot thema hebben. Immers, we leven nog drie weken in de maand met die naam en van de wind weten alle bewoners van ons land — de ene weliswaar wat meer dan de andere — goed mee te praten, aangezien de wind, met kracht negen, de betiteling van storm verdient en in combinatie met springtij de gemoederen aardig heeft beziggehouden, en hoewel dat laatste achter de rug is, blijft het nog wel even hard tot zeer krachtig waaien met stormvlagen. Om greep op die materie te (kunnen) krijgen, hebben we uit de Franstalige schone letteren, van een eeuw en inmiddels alweer langer geleden, enkele poëtische voorbeelden van verschillende auteurs uitgekozen, welke wij u successievelijk in deze kolommen zullen presenteren. Van de twee schrijvers, die we in deze context heden voor u hebben, beginnen met degene, die het oudste van de geciteerde gedichten heeft gecomponeerd.

EN NOVEMBRE

La pluie erre, pleurante, et c'est la mort des choses.
Les tristes mois bretons gémissent un long deuil:
Quelque pauvre de Dieu frappe à mes vitres closes;
Des sabots de misère ont sonné sur mon seuil. . . ,

— Entre, bon mendiant, chemineur de grand'route. . .!
Il s'est assis dans l'âtre, a béni les tissons,
Puis, se signant au coeur, grave, il m'a dit: "Écoute
Le vieux chercheur de pain, ô chercheur de chansons."

Alors il a chanté. . . De sa longue mémoire,
A l'appel de sa voix, ont surgi, tour à tour
Et les noires Guerziou, rudes comme l'histoire,
Et les blanches Soniou, douces comme l'amour.

Salut, fragments sacrés de nos frustres annales,
Ame d'un peuple éparse aux lèvres des chanteurs!
Salut, fleurs de bruyère idylles virginales!
Salut, vers de granit, sculptés par des pasteurs!

Salut adieu plutôt, mystiques aventures!
Refrains chastes, adieu! vos jours sont révolus;
Et c'est fini de vous, et les mère futures
Aux berceaux des enfants ne vous chanterons plus

Et ce morne ossuaire, hélas! qu'on nomme un livre,
Par nos pieuses mains tristement entassés,
Il vous faudra pourrir, vous qui nous faisiez vivre,
Oubliés des ingrats que vous avez bercés.

Ah! quand vous serez morts, morte aussi, la Bretagne
S'étendra toute nue en son linceul d'hiver.
Et les rochers pensifs qui gardent la montagne
Descendront des sommets pour rentrer dans la mer,

Les saints mêmes, les saints s'enfuiront des églises.
On les verra partir, le rêve celte au front
Et s'essuyant les yeux avec leurs barbes grises,
Dans leur auges de pierre ils se rembarqueront.

Les derniers mendiants qui vous chantaient aux portes,
Si beaux qu'on les eût pris pur les portraits d'aïeux,
Chercheront à l'écart un lit de feuiles mortes
Où mourir, comme on meurt chez nous, — silencieux

(Uit: Le Chanson de Bretagne, 1892)
ANATOLE LE BRAZ (1859-1926)

De schrijver
Anatole Le Braz werd in april 1859 als Jean-François Marie Lebras te Sain-Servais/Côtes du Nord geboren. Hij studeerde aan het Lycée Saint-Louis te Parijs, en werd later leraar filosofie aan het Collège d'Estampes. Van 1886 tot 1901 in dezelfde functie werkzaam te Quimper. Vanaf dat jaar was hij bijna een kwart eeuw, tot 1924, docent voor Franse literatuur te Rennes. Twee jaar later overleed hij in de maand maart te Menton.
Kort na de eeuwwisseling is er, behalve een roman (1904) en een bundel novellen (1905) verder geen nieuw werk van zijn hand verschenen. In het jaar voor zijn verscheiden heeft hij nog een Inleiding geschreven voor een Anthologie de Bretagne (1925), die overigens een prima overzicht geeft van zijn eigen werkzaamheid op dat terrein. Le Braz heeft zoveel mogelijk de Bretonse folklore in het middelpunt gesteld en daarmee getracht deze levend te houden en te blijven verspreiden. Uit dat alles blijkt de diepgewortelde liefde voor zijn geboortegrond met de vele grandioze verhalen en de legenden waarin niet alleen deze culturele monumenten, maar evenzeer de mensen centraal stonden. Reeds in zijn eerste bundel, La Chanson de Bretagne (1892) neemt hij het op voor de aloude tradities, die reeds toen onderhevig waren aan 'slijtage' en in latere jaren op de rand van een totaal verdwijnen balanceerden. Diezelfde benadering heeft hij toegepast in zijn verhalen en andersoortige letteren.
Veel letteren-geleerden noemen Le Braz in hun overzichten van de Franse literauur slechts terloops of met enkele regels, en consequent in de hoofdstukken regionale literatuur, zij het altijd met respect.

Émile Verhaeren
De, in 1855 in het Vlaamse Saint-Amand geboren, Belgische dichter overleed op 27 november 1916 in het Franse Rouen, ten gevolge van een treinongeluk. Hoewel dat laatste feit dikwijls ontbreekt in tal van literatuurlexica, is het toch van doorslaggevende betekenis geweest voor het einde van een literaire carrière, al moet daaraan worden toegevoegd dat de Dood, in welke vorm dan ook, dit altijd nogal definitief bewerkstelligt.
Zijn debuutbundel uit 1883, Les Flamandes, is gebaseerd op tal van indrukken die hij heeft overgehouden van naturalistische schilderijen, die voor hem even overweldigend waren als de doeken van Jacob Jordaens (1593-1678) en Jan Steen (1626-1679). Na deze bundel zouden er gedurende de daaropvolgende drie decennia met grote regelmaat nieuwe volgen.
Voordat Verhaeren echter zijn literaire productie had kunnen realiseren, had hij, zoals de meeste andere mensen, doch in zijn geval aardig wat meer, educatie genoten. Evenals Maurice Maeterlinck (1862-1949) en Georges Rodenbach (1855-1898) heeft Verhaeren de Jezuïetenschool Sainte-Barbe in Gent bezocht. Met hen bleef hij in vriendschappelijk contact. Daarna is hij te Leuven rechten gaan studeren en in 1881 heeft hij zich weliswaar als advocaat in de Belgische hoofdstad gevestigd, maar heeft hij zich uitsluitend aan de literatuur gewijd. Hij was mede-oprichter van de Beweging Jeune Belgique. Hij werd medewerker van het tijdschrift Art moderne, en maakte reizen naar Engeland, Duitsland en Spanje. In 1887 raakte hij in een diepe ziels-crisis, die vier jaar zou aanhouden, maar die hij heeft kunnen overwinnen door zich te concentreren op sociale problemen. Hij werkte daartoe onder meer in het Brusselse Maison du Peuple.
In 1891 trad hij in het huwelijk en sedertdien woonde Verhaeren afwisselend in Brussel en Parijs. Onder invloed van de Amerikaanse dichter Walt Whitman (1819-1892) is veel van zijn lyriek ontstaan, die niet alleen diens zeggingskracht qua veelzijdigheid in het taalgebruik vertoont, maar hier en daar met beelden werkt, die zoveel barokke elementen inhouden dat er van overdaad mag worden gesproken.
Uit Verharens lied over de wind in november past in dit kader het best: het is zeker een Vlaams gegeven: de stormwind die de kust teistert en eventueel veel ten detrimente veroorzaakt. Niet alleen langs de heel directe kust, doch tevens "rond Gent en Brugge", en die "warme tranen breekt", hetgeen we bij een veel latere, eveneens Vlaamse, evenzeer in het Frans letterlijk en figuurlijk zingende, poëet aantreffen: Jacques Brel (1929-1978).

LE VENT

Sur la bruyère longue infiniment,
Voici le vent cornant Novembre,
Sur la bruyère, infiniment,
Voici le vent
Qui se déchire et se démembre,
En souffles lourds battant les bourgs,
Voici le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Aux puits des fermes,
Les seacux de fer et es poulies
Grincent.
Aux citernes des fermes,
Les seaux et les poulies
Grincent et crient
Toute la mort dans leur mélancolies.

Le vent rafle, le longde l'eau
Les feuilles mortes des bouleaux,
Le vent mort dans les branches
Des nids d'oiseaux;
Le vent râpe du fer
Et peigne au loin des avalanches,
— Rageusement — du vieil hiver,
Rageusement, le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Dans les étables lamentables
Les lucarnes rapiécées
Ballotent leurs loques falotes
De vitre et de papier.
— Le vent sauvage de Novembre! —
Sur sa butte de gazon bistre,
De bas en haut, à travers airs,
De haut en bas, à coups d'éclairs,
Le moulin noir fauche, sinistre,
Le moulin noirfauche le vent,
Le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Les vieux chaumes à cropetons,
Autour de leur clochers d'église,
Sont soulevés sur leurs bâtons;
Les vieux chaumes et eur auvents
Claquent au vent,
Au vent sauvage de Novembre.
Les croix du cimétière étroit,
Les bras des morts que sont des croix,
Tombent comme un grand vol,
Rabattu noir, cntre le sol.

Le vent sauvage de Novembre,
Le vent,
L'avez-vous rencontré le vent,
Au carrefour des trois cent routes;
L'avez-vous rencontré le vent,
Celui des peurs et des déroutes;
'avez-vous vu cette nuit-la
Quand il jeta lu lune à bas,
Et que, n'en puvant plus,
Toutes les villages vermoulus
Criaient comme des bêtes
Sos la tempête?

Sur la bruyère, infiniment,
Voici le vent hurlant ,
Voici le vent cornant Novembre.

(Uit: Les Forces tumultueuses, 1902)
N.B. In diverse anthologieën en bundels met een selectie uit het werk van deze dichter staat dat het bewuste gedicht afkomstig is uit Les villages illusoires (1895).
___________
Afbeeldingen
1. Anatole Le Braz.
2. Émile Verhaeren.